Troska o wiernych przyczyną chluby apostoła

1 Obyście znieśli trochę mojej głupoty! Zresztą znosicie mnie. 2 Bo troszczę się o was gorliwie Bożą gorliwością, gdyż oddałem was jednemu Mężowi, aby jako dziewicę nieskalaną przedstawić was Chrystusowi. 3 A boję się, aby jak wąż zwiódł Ewę w swojej przewrotności, tak aby i myśli wasze nie zostały odarte z prostoty [i nieskalaności] – tej Chrystusowej. 4 Gdy bowiem ktoś przychodzi i głosi innego Jezusa, którego nie zwiastowaliśmy, lub bierzecie innego ducha, którego nie wzięliście, albo inną Ewangelię, której nie przyjęliście – dobrze to znosicie. 5 Lecz sądzę, że w niczym nie ustępuję tym arcyapostołom. 6 Jeśli nawet jestem prostakiem w słowie, to nie w poznaniu, ale pod każdym względem, we wszystkim odkryłem się wobec was. 7 Czy grzech popełniłem, poniżając siebie, abyście wy byli wywyższeni? Albo że za darmo głosiłem wam Ewangelię Bożą? 8 Inne Kościoły obciążyłem, przyjmując zapłatę za służbę dla was. 9 I kiedy byłem wśród was i w potrzebie byłem, nikomu nie stałem się ciężarem. Czego mi nie dostawało, dopełnili bracia przybyli z Macedonii. I trzymałem się tego i będę się trzymał, abym w niczym nie był wam ciężarem. 10 Prawda Chrystusowa we mnie ręczy, że ta chluba nie zostanie mi odjęta w granicach Achai. 11 Dlaczego? Że was nie miłuję? Bóg to wie. 12 A co czynię, będę i dalej czynił, abym pozbawił powodu do chluby tych, którzy chcą go mieć, żeby w tym, czym się chwalą, zostali uznani za takich jak my. 13 Ci są apostołami fałszywymi, oszukańczymi robotnikami, podszywającymi się pod apostołów Chrystusowych. 14 To nic dziwnego, bo sam szatan podszywa się pod anioła światłości. 15 I nic wielkiego, jeśli i słudzy jego podszywają się pod sługi sprawiedliwości, a koniec ich będzie według ich czynów.

Niebezpieczeństwa i trudy służby apostolskiej

16 Znowu mówię: niech mnie nikt nie uważa za głupiego, a jeśli już tak, to przyjmijcie mnie jako głupiego, abym i ja mógł się nieco pochlubić. 17 Co mówię, nie według Pana mówię, lecz jakby w głupocie, jakby w zuchwałości przechwalania się. 18 Ponieważ wielu chlubi się według ciała, i ja będę się chlubił. 19 Bo chętnie znosicie głupich, sami będąc mądrymi. 20 Ponieważ znosicie, gdy was ktoś zniewala, gdy was ktoś objada, gdy was ktoś wyzyskuje, gdy się ktoś wywyższa, gdy ktoś was policzkuje. 21 Ze wstydem to przyznaję, mówię, że na to byliśmy zbyt słabi. Gdy się ktoś zdobywa na odwagę – z głupoty mówię – odważam się i ja. 22 Hebrajczykami są? – ja też. Izraelitami są? – ja też. Potomstwem Abrahama są? – ja też. 23 Sługami Chrystusa są? Tracąc rozum, mówię: tym bardziej ja. Więcej się trudziłem, częściej byłem w więzieniu, bardziej byłem bity, częstokroć narażony na śmierć. 24 Od Żydów otrzymałem pięć razy po czterdzieści [batów] bez jednego. 25 Trzy razy zostałem obity rózgami, raz – ukamienowany, trzy razy byłem na tonącym statku, noc i dzień przeżyłem na głębokim morzu, 26 wielokrotnie w podróżach, w niebezpieczeństwach na rzekach, w niebezpieczeństwach od rozbójników, w niebezpieczeństwach od rodaków, w niebezpieczeństwach od pogan, w niebezpieczeństwach w mieście, w niebezpieczeństwach na pustyni, w niebezpieczeństwach na morzu, w niebezpieczeństwach wśród fałszywych braci. 27 W trudzie i mozole, wielokrotnie w nocnych czuwaniach, w głodzie i pragnieniu, wielokrotnie w postach, w zimnie i nagości, 28 a ponadto natłok spraw codziennych – troska o wszystkie Kościoły. 29 Ktoś słabnie, a ja bym nie słabł? Ktoś byłby gorszony, a ja bym nie płonął? 30 Jeśli trzeba się chlubić, to ja moimi słabościami się chlubię. 31 Bóg i Ojciec Pana, Jezusa, wie, On, błogosławiony na wieki, że nie kłamię. 32 W Damaszku etnarcha króla Aretasa polecił strzec miasta damasceńczyków, aby mnie pojmać. 33 Ale w koszu przez okno zostałem spuszczony z muru i uszedłem z rąk jego.