Autor i adresaci. W nagłówku listu pojawia się greckie. słowo presbyteros, oznaczające „stary” albo „starszy” (w. 1). W tym przekładzie jest słowo „starzec”, ktoś szczególnie szanowany wśród starszych; notabene, tradycja prawosławna zna instytucję „starców”. Jan zapewne chciał podkreślić, że jest jedynym z żyjących jeszcze apostołów Jezusa – naocznym świadkiem Jego życia, nauki, cudów, męki, śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia (por. 1 J 1,1–3). List adresowany jest „do wybranej Pani i jej dzieci” (w. 1). Występujące tu słowa eklekte kyria mogły przenośnie odnosić się do członków jakiegoś lokalnego Kościoła; tak też należy odczytywać słowa końcowe (w. 13), jako pozdrowienie od jakiejś gminy chrześcijańskiej. Ale zdaniem wielu list ten mógł mieć prywatny charakter i występujące słowa mogły być imionami własnymi. Jednak większość biblistów jest zdania, że należy je tłumaczyć: „do wybranej Pani”’, a pismo było skierowane do cieszącej się uznaniem chrześcijanki i jej domowników.

Tezę o osobistym charakterze listu potwierdza fakt, że jego treść teologiczna jest skromna. Autor zachęca do wytrwania w prawdzie (pięciokrotnie) i miłości wzajemnej (w. 1–4); akcentuje myśl o „prawdzie ucieleśnionej”, czyli Jezusie Chrystusie, a nie doktrynie, trwanie w nieskażonej wierze (w. 6) oraz odrzucenie fałszywych nauk (gnostycyzm) i kontaktów z ich propagatorami (w. 7–10). 

Mieczysław Kwiecień