Pierwsza podróż misyjna Barnaby i Pawła

1 A w Kościele w Antiochii byli prorokami i nauczycielami: Barnaba i Szymon zwany Nigrem, i Lucjusz Cyrenejczyk, Manaen, wychowany razem z tetrarchą Herodem, i Szaweł. 2 I gdy służyli Panu i pościli, rzekł Duch Święty:
– Oddzielcie mi Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem.
3 Wówczas, poszcząc i modląc się, nałożywszy na nich ręce, posłali ich.

Nauczanie na Cyprze

4 A ci wysłani przez Świętego Ducha, zeszli do Seleucji, a stamtąd odpłynęli na Cypr. 5 I będąc w Salaminie, zwiastowali Słowo Boże w synagogach żydowskich. Mieli też Jana jako sługę. 6 Przeszedłszy zaś całą wyspę aż do Pafos, spotkali pewnego męża, maga, fałszywego proroka, Żyda, imieniem Bar-Jezus. 7 Był on przy prokonsulu Sergiuszu Pawle, człowieku rozumnym. Ten, przywoławszy Barnabę i Szawła, zapragnął usłyszeć Słowo Boże. 8 Przeciwko nim wystąpił Elimas, mag – tak bowiem tłumaczy się jego imię – pragnąc powstrzymać prokonsula od wiary. 9 A Szaweł zwany też Pawłem, pełen Ducha Świętego, spojrzawszy nań uważnie, 10 rzekł:
– O pełny wielkiego podstępu i wszelkiej niegodziwości synu diabelski, wrogu wszelkiej sprawiedliwości, czy nie przestaniesz wykrzywiać prostych dróg Pana? 11 A oto teraz ręka Pańska przeciwko tobie i będziesz ślepy, nie widząc słońca aż do czasu.
Natychmiast spadło na niego zamroczenie i ciemność. I chodząc po omacku, szukał przewodników. 12 Wówczas prokonsul, widząc, co się stało, uwierzył, do głębi przejęty nauką Pańską.

Działalność w Antiochii Pizydyjskiej 

13 Opuściwszy Pafos, ci, co byli z Pawłem, przybyli do Perge w Pamfilii. A Jan, odłączywszy się od nich, wrócił do Jerozolimy. 14 A oni, idąc dalej, przybyli z Perge do Antiochii Pizydyjskiej. Wszedłszy do synagogi w dniu szabatu, usiedli. 15 Po odczytaniu Prawa i Proroków przełożeni synagogi posłali do nich, mówiąc:
– Mężowie bracia, jeśli macie jakieś słowo pocieszenia dla ludu, przemówcie.
16 I Paweł, wstawszy, dając znak ręką, rzekł:
– Mężowie izraelscy i wy bojący się Boga, posłuchajcie! 17 Bóg ludu tego, Izraela, wybrał ojców naszych i wywyższył ten lud podczas pobytu w ziemi egipskiej i podniesionym ramieniem wyprowadził ich z niej. 18 Podczas prawie czterdziestu lat na pustyni otaczał ich swoją troską. 19 I wytępiwszy siedem narodów w ziemi kananejskiej, ich ziemię oddał im w dziedzictwo 20 na prawie czterysta pięćdziesiąt lat. A potem dał sędziów aż do Samuela proroka. 21 Następnie poprosili o króla i dał im Bóg Saula, syna Kisza z pokolenia Beniamina, na czterdzieści lat. 22 I odsunąwszy go, wyniósł im Dawida na króla. Jemu też rzekł, świadcząc: „Znalazłem Dawida, [syna] Jessego, męża według serca mojego, który będzie we wszystkim czynił wolę moją”. 23 Z jego to potomstwa zgodnie z obietnicą wywiódł Bóg Izraelowi Zbawiciela, Jezusa. 24 Uprzedzając Jego przybycie, Jan zwiastował chrzest nawrócenia całemu ludowi Izraela. 25 A gdy bieg Jana się dopełniał, mówił: „Nie jest tak, jak wy o mnie myślicie: ja Nim nie jestem. Lecz oto przychodzi po mnie Ten, któremu nie jestem godzien rozwiązać sandałów na nogach”.
26 Mężowie bracia, synowie rodu Abrahama i ci wśród was, którzy boją się Boga! Nam zostało posłane Słowo tego zbawienia. 27 Albowiem ci, którzy mieszkają w Jeruzalem, i ich przywódcy, nie rozpoznawszy Go i osądziwszy, wypełnili słowa proroków czytane w każdy szabat. 28 I nie znalazłszy niczego, by skazać Go na śmierć, prosili Piłata, żeby Go stracił. 29 A gdy wypełnili wszystko, co o Nim napisano, zdjąwszy Go z drzewa, złożyli do grobu, 30 ale Bóg podniósł Go z martwych. 31 On to przez wiele dni ukazywał się tym, którzy razem z Nim wchodzili z Galilei do Jeruzalem, tym, którzy [teraz] są Jego świadkami wobec ludu.
32 I my zwiastujemy wam obietnicę uczynioną ojcom. 33 Bóg wypełnił ją nam, [ich] dzieciom, wskrzeszając Jezusa, jak i w drugim Psalmie napisano:

Synem moim jesteś ty.
Ja cię dziś zrodziłem.

34 A o tym, że wskrzesił Go z martwych, aby już nigdy nie miał ulec rozkładowi, tak powiedział: „Obdarzę was tym, co mi się u Dawida podobało, jego wiernością”. 35 Dlatego w innym [miejscu] mówi: „Nie dozwolisz, aby święty twój uległ skażeniu”. 36 Dawid bowiem, usłużywszy w swoim pokoleniu woli Bożej, zasnął i przyłączony został do swoich ojców, i uległ rozkładowi. 37 A Ten, którego Bóg podniósł [z martwych], nie uległ rozkładowi. 38 Niech wam więc będzie wiadome, mężowie bracia, że ze względu na Niego zwiastuje się wam odpuszczenie grzechów [i] wszystkiego, z czego nie mogliście być usprawiedliwieni przez Prawo Mojżesza. 39 W Nim każdy wierzący jest usprawiedliwiony. 40 Uważajcie więc, żeby nie przyszło to, co zostało powiedziane u Proroków:

41 Patrzcie, szydercy, dziwujcie się i szczeźnijcie,
albowiem dokonuję dzieła za dni waszych,
dzieła, w które nie uwierzycie,
gdy ktoś będzie wam o nim opowiadał.

42 A gdy oni wychodzili, proszono ich, żeby w następny szabat mówili im o tych sprawach. 43 Po rozwiązaniu zgromadzenia liczni Żydzi i pobożni prozelici szli za Pawłem i Barnabą, którzy rozmawiając z nimi, zachęcali ich, aby trwali w łasce Bożej.
44 A gdy nastał szabat, prawie całe miasto zebrało się, aby słuchać Słowa Pańskiego. 45 Żydzi zaś, widząc tłumy, zapałali zazdrością i bluźniąc, sprzeciwiali się temu, co mówił Paweł. 46 Paweł jednak i Barnaba śmiało rzekli:
– To wam najpierw należało głosić Słowo Boże. Ale ponieważ odrzucacie je i uznajecie siebie za niegodnych życia wiecznego, więc zwracamy się do pogan. 47 Tak bowiem przykazał nam Pan:

Ustanowiłem cię światłością narodów,
abyś był ku zbawieniu aż po krańce ziemi.

48 Słysząc to, poganie radowali się i sławili Słowo Pańskie. I uwierzyli ci, którzy byli przysposobieni do życia wiecznego. 49 A Słowo Pańskie rozchodziło się po całej tej krainie. 50 Żydzi natomiast podburzyli pobożne i dostojne kobiety, a także przedniejszych obywateli miasta; wzniecili prześladowanie przeciw Pawłowi i Barnabie i wygnali ich z granic swoich. 51 Ale oni, strząsnąwszy przeciwko nim proch z nóg swoich, przybyli do Ikonium. 52 A uczniowie byli pełni radości i Ducha Świętego.