Nawrócenie Szawła

1 A Szaweł, dysząc jeszcze groźbą i chęcią zabijania uczniów Pańskich, przystąpił do arcykapłana. 2 Poprosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mężczyzn i kobiety, którzy są zwolennikami Drogi, jeśli takich znajdzie, związanych przyprowadził do Jeruzalem.
3 I stało się, gdy zbliżał się do Damaszku, ogarnęła go nagle blaskiem światłość z nieba. 4 I upadłszy na ziemię, usłyszał głos mówiący do niego:
– Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz?
5 Odrzekł: – Kim jesteś, Panie?
A On:
– Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. 6 Ale wstań i wejdź do miasta, a zostanie ci powiedziane, co masz czynić!
7 A ci, którzy z nim podróżowali, stanęli oniemiali, słysząc głos, a nikogo nie widząc. 8 Szaweł podniósł się z ziemi i chociaż oczy miał otwarte, nic nie widział. Prowadząc go za ręce, weszli do Damaszku. 9 Trzy dni nic nie widział, nie jadł i nie pił.
10 A był w Damaszku pewien uczeń imieniem Ananiasz. I Pan rzekł do niego w widzeniu:
– Ananiaszu!
On odrzekł: – Otom ja, Panie.
11 A Pan do niego:
– Wstań i pójdź na ulicę zwaną Prostą, i zapytaj w domu Judy o tarsyjczyka imieniem Szaweł. Oto właśnie modli się.
12 On ujrzał [w widzeniu] męża imieniem Ananiasz, jak wchodzi i kładzie na nim ręce, aby przejrzał. 13 Odpowiedział Ananiasz:
– Panie, od wielu słyszałem o tym mężu, ile zła uczynił Twoim świętym w Jeruzalem. 14 Tutaj także ma władzę od arcykapłanów uwięzić wszystkich wzywających Twego imienia.
15 Pan rzekł do niego:
– Idź, albowiem ten jest moim naczyniem wybranym, aby nieść imię moje do narodów i królów, i synów Izraela. 16 A ja mu ukażę, ile trzeba wycierpieć dla imienia mego.
17 Poszedł Ananiasz i wszedł do domu. I nałożywszy na niego ręce, rzekł:
– Szawle, bracie, Pan, Jezus, Ten, który ukazał ci się na drodze, jaką szedłeś, posłał mnie, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym.
18 I natychmiast jakby łuski spadły z oczu jego, przejrzał i został ochrzczony. 19 I przyjąwszy pokarm, wrócił do sił.

Szaweł w Damaszku

Był zaś z uczniami w Damaszku przez kilka dni 20 i natychmiast w synagogach głosił o Jezusie, że On jest Synem Bożym. 21 Osłupieli wszyscy słuchający i mówili:
– Czyż nie jest to ten, który w Jeruzalem prześladował wzywających Imienia tego i po to tutaj przyszedł, aby uwięzionych zaprowadził do arcykapłanów?
22 A Szaweł występował coraz odważniej i wprawiał w zakłopotanie Żydów mieszkających w Damaszku, dowodząc, że Ten jest Chrystusem. 23 Po upływie wielu dni Żydzi postanowili go zabić. 24 Lecz wieść o zmowie doszła do Szawła. Oni zaś strzegli bram dniem i nocą, by go zabić. 25 Uczniowie jednak, wziąwszy go nocą, przenieśli go przez mur, spuszczając w koszu.

Szaweł w Jerozolimie

26 Przybywszy do Jeruzalem, próbował przyłączyć się do uczniów, ale wszyscy bali się go, nie dowierzając, że jest uczniem. 27 A Barnaba przyjął go, zaprowadził do apostołów i opowiedział im, jak w drodze ujrzał Pana i że On mówił do niego, i jak w Damaszku przemawiał śmiało w imieniu Jezusa. 28 I stale przebywał z nimi w Jeruzalem, występując odważnie w imieniu Pana. 29 Rozmawiał i spierał się z hellenistami, ci zaś usiłowali go zabić. 30 Dowiedziawszy się o tym, bracia poszli z nim do Cezarei i wyprawili go do Tarsu.
31 A Kościół w całej Judei, Galilei i Samarii zaznawał pokoju, budując się i postępując w bojaźni Pana, pomnażał się, pokrzepiany przez Świętego Ducha.

Piotr uzdrawia Eneasza

 32 Stało się i tak, że gdy Piotr odwiedzał wszystkich, zaszedł również do świętych mieszkających w Liddzie. 33 Znalazł tam pewnego człowieka imieniem Eneasz, od ośmiu lat leżącego na łożu; był on sparaliżowany. 34 Piotr rzekł do niego:
– Eneaszu, uzdrawia cię Jezus Chrystus. Wstań i zaściel swoje łoże.
I wstał natychmiast. 35 I ujrzeli go wszyscy mieszkańcy Liddy i Saronu, i nawrócili się do Pana.

Wskrzeszenie Tabity

36 W Jafie zaś była pewna uczennica imieniem Tabita, co w tłumaczeniu znaczy „Dorkas”. Była ona pełna dobrych i miłosiernych dzieł, których dokonywała. 37 W tych właśnie dniach stało się, że złożona niemocą umarła. Umywszy ją, położyli w górnej izbie. 38 A że Lidda była blisko Jafy, uczniowie, usłyszawszy, że jest w niej Piotr, posłali do niego dwóch mężów, prosząc:
– Nie zwlekaj, przyjdź do nas!
39 Piotr, nie zwlekając, poszedł z nimi; gdy przybył, zaprowadzili go do górnej izby. I stanęły przed nim wszystkie wdowy, płacząc i pokazując tuniki i płaszcze, jakie Dorkas robiła, będąc jeszcze z nimi. 40 A gdy Piotr usunął wszystkie na zewnątrz, zgiąwszy kolana, modlił się. I zwróciwszy się do ciała, rzekł:
– Tabito, wstań!
A ona otworzyła oczy i ujrzawszy Piotra, usiadła. 41 Podawszy jej rękę, podniósł ją i przywoławszy świętych i wdowy, postawił ją przed nimi żywą. 42 Stało się to znane w całej Jafie i wielu uwierzyło w Pana. 43 A Piotr pozostał przez wiele dni w Jafie u pewnego Szymona, garbarza.