Wstęp

1 Wielokrotnie i na wiele sposobów od dawna przemawiał Bóg do ojców przez proroków, 2 na ostatek tych dni przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszystkiego, przez Niego też światy stworzył. 3 On, będąc blaskiem chwały [Bożej] i odbiciem Jego istoty, dzierżąc wszystko Słowem mocy swojej, dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Najwyższego na wysokościach. 4 O tyle będąc potężniejszy od aniołów, o ile znakomitsze od nich odziedziczył imię.

Wyższość Chrystusa nad aniołami

5 Któremu bowiem z aniołów rzekł kiedykolwiek:

Synem moim jesteś ty,
Ja dzisiaj zrodziłem cię? 

I znowu:

Ja będę mu za Ojca,
a on będzie mi za Syna?

6 I znowu, gdy wprowadza Pierworodnego na świat, mówi:

Niech mu oddadzą pokłon wszyscy aniołowie Boży.

7 Do aniołów mówi:

On czyni wichry swoimi posłańcami,
a ogień płomienny swoimi sługami.

8 A do Syna mówi:

Tron twój, Boże, na wieki wieków
i berło prawości berłem Królestwa twego.
9 Umiłowałeś sprawiedliwość i znienawidziłeś bezprawie,
dlatego namaścił cię, Boże, Bóg twój
olejkiem wesela bardziej niż współbiesiadników twoich.

10 Oraz:

Ty, Panie, utwierdziłeś ziemię
i dziełem rąk twoich są niebiosa.
11 One zginą, ty zaś pozostajesz,
a wszystko jak szata zestarzeje się.
12 I jak płaszcz zwiniesz je,
jak szatę, i przemienione zostaną;
a ty ten sam jesteś i lata twoje nie skończą się.

13 A do którego z aniołów kiedykolwiek powiedział:

Zasiądź po prawicy mojej,
aż położę wrogów twoich jako podnóżek stóp twoich?

14 Czyż nie wszyscy są służebnymi duchami, posyłanymi na służbę tym, którzy mają odziedziczyć zbawienie?