1 Zatem pomijając to, co początkowe w Słowie Chrystusowym, śpieszmy do tego, co jest doskonałe, nie ucząc się ponownie tego, co podstawowe: o odwróceniu się od martwych uczynków  i o wierze w Boga, 2 o nauce o chrztach, o nakładaniu rąk, o powstaniu z martwych i sądzie wiecznym. 3 Co też uczynimy, jeśli Bóg pozwoli. 4 Albowiem niemożliwe jest, aby ci, którzy zostali raz oświeceni, zakosztowali daru niebiańskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego, 5 i zakosztowali dobrego Słowa Bożego, mocy wieku, który ma nastąpić, 6 ale odpadli, mogli powtórnie się odnowić ku nawróceniu, ci, którzy znowu krzyżują sobie Syna Bożego i wystawiają Go na pośmiewisko. 7 Ziemia bowiem, która piła wielokrotnie deszcz padający na nią i rodzi rośliny pożyteczne dla tych, którzy ją uprawiają, otrzymuje błogosławieństwo od Boga. 8 Ta zaś, która przynosi ciernie i osty, nieużyteczna jest i bliska przekleństwa, a końcem jej spalenie. 9 Ale choć tak mówimy, to gdy o was chodzi, umiłowani, jesteśmy przekonani, że z wami jest lepiej i macie zbawienie. 10 Bóg bowiem nie jest tak niesprawiedliwy, aby miał zapomnieć o dziele waszym i o miłości, którą okazaliście imieniu Jego,  usłużywszy  świętym i nadal służąc. 11 I pragniemy, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość w zachowywaniu pełni nadziei aż do końca, 12 abyście nie stali się leniwi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę   i cierpliwość dziedziczą obietnice.

  Niezmienność obietnic Bożych

13 Bóg bowiem, dając obietnicę Abrahamowi, nie mogąc na nikogo większe- go przysięgać, przysiągł na siebie samego, 14 mówiąc:

Zaiste, błogosławiąc, pobłogosławię ci
i mnożąc, rozmnożę cię.

15 A tak, będąc cierpliwy, otrzymał obietnicę. 16 Ludzie bowiem na tego, kto większy, przysięgają, a kresem ich sporu jest potwierdzenie przysięgą. 17 Dlatego Bóg, pragnąc mocniej ukazać dziedzicom obietnicy niezmienność swojej woli, posłużył się przysięgą. 18 Abyśmy przez te dwa działania nieodwracalne, co do których Bóg nie mógł przecież skłamać, mieli mocne pocieszenie, my, którzy biegniemy, aby pochwycić daną nam nadzieję. 19 Mamy ją jako kotwicę duszy bezpieczną i pewną, i wchodzącą do wnętrza za zasłonę, 20 dokąd jako Poprzednik wszedł za nas Jezus, który według porządku Melchizedeka stał się Arcykapłanem na wieki.