Przykład o małżeństwie

1 Czy nie rozumiecie, bracia – mówię bowiem do tych, którzy znają Prawo – że Prawo panuje nad człowiekiem, dopóki on żyje? 2 Albowiem zamężna kobieta związana jest Prawem z mężem, póki on żyje, a gdyby mąż umarł, uwolniona jest od prawa męża. 3 Tak więc kiedy mąż żyje, nazwana będzie cudzołożnicą, gdy przestaje z innym mężczyzną; a jeśliby jej mąż umarł, wolna jest od tego prawa i tak nie jest cudzołożnicą, przestając z innym mężczyzną. 4 Zatem, bracia moi, i wy umarliście dla Prawa przez ciało Chrystusowe, abyście przestawali z innym, Tym, który powstał z martwych – abyśmy owoc przynosili Bogu. 5 Kiedy bowiem byliśmy w [grzesznym] ciele, grzeszne namiętności – te przez Prawo [określone] – działały w członkach naszych, abyśmy owoc przynosili śmierci. 6 A teraz uwolnieni zostaliśmy od Prawa, umarłszy temu, co nas więziło, tak abyśmy służyli w nowości ducha, a nie według przestarzałej litery.

Prawo a grzech

7 Cóż więc powiemy? Czy Prawo to grzech? Przenigdy! Ale grzechu bym nie rozpoznał jak tylko przez Prawo, pożądliwości bym nie znał, gdyby Prawo nie powiedziało: Nie będziesz pożądał. 8 Bo grzech, otrzymawszy bodziec przez przykazanie, wzbudził we mnie wszelką pożądliwość, albowiem bez Prawa grzech jest martwy. 9 Ja niegdyś bez Prawa żyłem, a gdy przyszło przykazanie, grzech ożył. 10 A ja umarłem i okazało się, że to przykazanie, które miało być ku życiu, było ku śmierci. 11 Grzech bowiem, otrzymawszy bodziec przez przykazanie, zwiódł mnie i uśmiercił przez nie. 12 Tak więc Prawo święte i przykazanie święte, i sprawiedliwe, i dobre. 13 Czy więc to, co dobre, stało się dla mnie śmiercią? Przenigdy! Lecz grzech, aby okazał się jako grzech, przez to, co dobre, sprowadza na mnie śmierć, żeby przez przykazanie grzech stał się ponad miarę grzeszny.

Podwójna natura człowieka

14 Wiemy bowiem, że Prawo jest duchowe, a ja cielesny jestem, zaprzedany grzechowi. 15 Bo nie pojmuję, co czynię; czynię bowiem nie to, czego chcę, ale czego nienawidzę, to czynię. 16 A jeśli czego nie chcę, czynię, to zgadzam się, że Prawo jest dobre. 17 Teraz zaś już nie ja to czynię, ale mieszkający we mnie grzech. 18 Gdyż wiem, że nie mieszka we mnie, to znaczy w moim [grzesznym] ciele, dobro; chcieć bowiem mogę, lecz czynić dobro – nie. 19 Bo nie czynię dobra, którego chcę, ale czynię zło, którego nie chcę. 20 A jeśli czynię to, czego nie chcę, to już nie [ja] to czynię, lecz grzech mieszkający we mnie. 21 I odkrywam prawo, że gdy chcę czynić dobro, przy mnie jest zło. 22 Albowiem wedle wewnętrznego człowieka znajduję przyjemność w Prawie Bożym; 23 lecz w członkach mych widzę inne prawo, walczące przeciwko Prawu rozumu mojego i oddające mnie w niewolę prawa grzechu, które jest w członkach moich. 24 Nieszczęsny ja człowiek! Kto mnie wyrwie z ciała, śmierci tej? 25 Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego! Tak zatem ja sam rozumem służę Prawu Boga, a ciałem prawu grzechu?