Jezus Panem szabatu

1 I zdarzyło się też, kiedy w szabat szedł przez zboże, a uczniowie Jego zrywali i jedli kłosy, rozcierając [je] rękoma, 2 że jacyś faryzeusze rzekli:
– Cóż to czynicie, na co nie pozwala się w szabat?
3 I odpowiadając im, Jezus rzekł:
– Czy o tym nie czytaliście, co Dawid uczynił, kiedy zgłodniał, on i ci, co z nim byli? 4 Jak wszedł do Domu Bożego i wziąwszy chleby pokładne, które godzi się jeść tylko kapłanom, jadł i dał tym, którzy z nim byli.
5 I rzekł im:
– Panem szabatu jest Syn Człowieczy.
6 A w inny szabat zdarzyło się, że wszedł do synagogi i nauczał. I był tam człowiek z uschłą prawą ręką. 7 Podpatrywali Go znawcy Pism i faryzeusze, czy w szabat uzdrawia, żeby znaleźć powód do oskarżenia Go. 8 A On, znając ich myśli, rzekł do mężczyzny, który miał uschłą rękę:
– Podnieś się i stań pośrodku!
I powstawszy, stanął. 9 Do nich zaś Jezus rzekł:
– Zapytam was: czy godzi się w szabat czynić dobrze, czy źle? Duszę zbawić czy zgubić?
10 I powiódłszy wzrokiem po nich wszystkich, rzekł mu:
– Wyciągnij swą rękę.
Uczynił to i ręka została uleczona. 11 Oni zaś jakby rozum postradali i naradzali się, co by zrobić Jezusowi.

Powołanie dwunastu apostołów

12 I zdarzyło się w tych dniach, że poszedł na górę, aby się modlić, i spędził całą noc na modlitwie do Boga. 13 A kiedy nastał dzień, przywołał swoich uczniów i wybrał z nich Dwunastu, których nazwał apostołami: 14 Szymona, którego nazwał Piotrem, i Andrzeja, brata jego, i Jakuba, i Jana, i Filipa, i Bartłomieja, 15 i Mateusza, i Tomasza, i Jakuba Alfeuszowego, i Szymona zwanego Zelotą, 16 i Judę Jakubowego, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą. 17 I zstąpiwszy z nimi, stanął na równinie i [był tam] wielki tłum uczniów Jego i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jeruzalem, i z przymorza [koło] Tyru i Sydonu, 18 którzy przyszli, aby Go usłyszeć i uleczyć się ze swych chorób. Także dręczeni przez duchy nieczyste byli uzdrawiani. 19 A cały tłum próbował Go dotknąć, moc bowiem z Niego wychodziła i leczyła wszystkich.

Błogosławieństwa i groźby

20 A On, podniósłszy oczy na swych uczniów, mówił:
– Błogosławieni ubodzy,
albowiem wasze jest Królestwo Boże.
21 Błogosławieni głodni teraz,
albowiem nasyceni będziecie.
Błogosławieni płaczący teraz,
albowiem roześmiejecie się.
22 Błogosławieni jesteście, gdy ludzie was znienawidzą i kiedy was wyrzucą i zelżą,
i wymażą imię wasze jako niegodziwe ze względu na Syna Człowieczego.
23 Weselcie się w ów dzień i skaczcie z radości. Oto bowiem nagroda wasza wielka jest w niebie. Tak samo bowiem czynili prorokom ojcowie ich.
24 A wam, bogaczom, biada,
albowiem macie już swoją pociechę.
25 Biada wam, którzyście syci teraz,
albowiem głodni będziecie.
Biada wam, roześmianym teraz,
albowiem smucić się będziecie i płakać.
26 Biada, kiedy dobrze o was mówić będą wszyscy ludzie,
ojcowie ich bowiem tak samo czynili fałszywym prorokom.

Miłość nieprzyjaciół

27 Ale powiadam wam, którzy słuchacie: Miłujcie wrogów waszych, dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą, 28 błogosławcie tym, którzy was przeklinają, módlcie się za tych, którzy was znieważają. 29 Temu, kto cię uderza w policzek, nadstawiaj i drugi, i temu, kto zabiera twój płaszcz, nie wzbraniaj i tuniki. 30 Każdemu, kto cię prosi, daj, i od tego, który zabiera twoje, nie domagaj się zwrotu.
31 I jak chcecie, aby ludzie wam czynili, tak też wy im czyńcie. 32 Bo jeśli miłujecie tych, którzy was miłują, to cóż to za łaska? Albowiem i grzesznicy miłują tych, którzy ich miłują. 33 A jeśli dobrze czynicie tym, którzy wam dobrze czynią, to cóż to za łaska? I grzesznicy czynią tak samo. 34 I jeśli dajecie pożyczkę tym, od których macie nadzieję otrzymać, to cóż to za łaska? I grzesznicy pożyczają grzesznikom, aby otrzymać tyle samo. 35 Wy o wiele więcej – miłujcie wrogów waszych i dobrze czyńcie, i pożyczajcie, niczego nie oczekując. A zapłata wasza będzie wielka i będziecie synami Najwyższego, bo On łaskawy jest dla niewdzięcznych i złych. 36 Bądźcie szczodrobliwi, jak i Ojciec wasz szczodrobliwy jest.

Osądzanie innych

37 Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni, nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni, darujcie, a będzie wam darowane. 38 Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, ubitą, utrzęsioną, przepełnioną nasypią wam w zanadrze. Albowiem jaką miarą mierzycie, taką odmierzą wam.
39 I powiedział im taką przypowieść:
– Czyż może ślepy ślepego prowadzić? Czyż obaj nie wpadną do rowu? 40 Nie ma ucznia ponad nauczyciela, ale każdy wyuczony będzie jak nauczyciel jego. 41 I czemu widzisz wiórek w oku brata swego, a belki we własnym oku nie spostrzegasz? 42 Jak możesz mówić do brata swego: „Bracie, pozwól, że wyjmę wiórek z oka twego”, belki we własnym oku nie widząc? Obłudniku, wyjmij najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, by wyjąć wiórek z oka swego brata. 43 Nie ma bowiem dobrego drzewa przynoszącego zgniły owoc ani też drzewa chorego przynoszącego dobry owoc. 44 Każde bowiem drzewo poznaje się po jego owocu. Nie zbierają bowiem fig z badyli ani nie zrywają winogron z cierni. 45 Dobry człowiek z dobrego skarbca serca wynosi to, co dobre, a zły ze złego wynosi to, co złe. Albowiem z serca przepełnionego mówią usta jego.

Dwa fundamenty

46 Dlaczegóż to wołacie do mnie: „Panie, Panie”, a nie czynicie tego, co mówię? 47 Każdego, kto przychodzi do mnie i słucha słów moich, i spełnia je, porównać można 48 do człowieka budującego dom, który wykopał dół i pogłębił go, i założył fundament na skale. A kiedy przyszła powódź, uderzyła rzeka w ów dom i nie mogła nim zachwiać, ponieważ był dobrze zbudowany. 49 A ten, który słuchał, a nie czynił, podobny jest do człowieka budującego na ziemi bez fundamentu dom, w który uderzyła rzeka, i natychmiast zawalił się, i stał się wielką ruiną.