Mowa o braterskiej miłości

Spór o pierwszeństwo

1 W owej godzinie przystąpili do Jezusa uczniowie, mówiąc:
– Kto więc jest największy w Królestwie Niebios?
2 I przywoławszy dziecko, postawił je pośród nich 3 i rzekł:
– Amen, mówię wam, jeśli nie nawrócicie się i nie staniecie się jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebios. 4 Kto więc uczyni siebie małym jak to dziecko, ten jest największy w Królestwie Niebios. 5 I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, mnie przyjmuje.

Zgorszenie

6 I kto by zgorszył jednego z tych maluczkich wierzących we mnie, lepiej by mu było, aby zawieszono mu na szyi kamień młyński obracany przez osła i utopiono w głębinie morskiej. 7 Biada światu z powodu zgorszeń! Muszą bowiem przyjść zgorszenia, lecz biada człowiekowi, przez którego zgorszenie przychodzi.
8 A jeśli ręka twoja albo noga gorszy cię, odetnij ją i odrzuć od siebie. Lepiej ci wejść do życia bez ręki i nogi, niż dwie ręce i dwie nogi mając, być wrzuconym do ognia wiecznego. 9 I jeśli oko twoje gorszy cię, wyłup je i odrzuć od siebie. Lepiej ci z jednym okiem wejść do życia, niż dwoje oczu mając, być wrzuconym do ognistej Gehenny.
10 Baczcie, byście nie wzgardzili jednym z tych maluczkich, mówię bowiem wam, że aniołowie ich w niebie nieustannie oglądają oblicze Ojca mego, który jest w niebie.
[11] [Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, by szukać i zbawić, co zginęło].

Zabłąkana owca

12 Co wam się wydaje? Gdyby jakiś człowiek miał sto owiec i zabłąkała się jedna z nich, czyż nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu w górach i odszedłszy, nie [będzie] szukał zabłąkanej? 13 A gdyby się stało, że ją odnajdzie, to amen, mówię wam, że z tej raduje się bardziej niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu, które się nie zabłąkały. 14 Tak nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, aby zginął jeden z tych maluczkich.

Upomnienie braterskie

15 Jeśli zgrzeszy [przeciw tobie] brat twój, idź, upomnij go na osobności. Jeśli cię posłucha, pozyskałeś brata twego. 16 A jeśli nie posłucha, weź ze sobą jednego lub dwóch, aby na zeznaniu dwóch lub trzech świadków oparł się każdy osąd. 17 A jeśli nie posłucha ich, powiedz Kościołowi. Jeśli i Kościoła nie posłucha, niech będzie dla ciebie jak poganin i celnik.
18 Amen, mówię wam, cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, i cokolwiek rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.
19 Znowu [amen], mówię wam, że jeśliby dwóch z was zgodziło się na ziemi w każdej rzeczy, o którą by prosili, dana im będzie przez Ojca mego, który jest w niebie. 20 Gdzie bowiem jest dwóch lub trzech zgromadzonych w imię moje, tam jestem pośród nich.

O przebaczaniu sobie nawzajem

21 Wtedy Piotr, przystąpiwszy, rzekł Mu:
– Panie, ile razy może zgrzeszyć przeciw mnie brat mój, bym mu odpuścił? Do siedmiu razy?
22 Mówi mu Jezus:
– Nie do siedmiu razy, lecz do siedemdziesięciu siedmiu.

Nielitościwy dłużnik

23 Dlatego podobne jest Królestwo Niebios do człowieka, króla, który chciał rozliczyć się ze sługami swymi. 24 Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który dłużny mu był dziesięć tysięcy talentów. 25 A że nie miał z czego oddać, rozkazał pan sprzedać jego i żonę, i dzieci, i wszystko, co ma, aby dług został zwrócony. 26 Padłszy więc przed nim, sługa błagał go, mówiąc: „Okaż mi wielkoduszność, a wszystko ci oddam”. 27 Zdjęty litością pan sługi tego uwolnił go i dług mu darował. 28 Wyszedłszy zaś, sługa ów znalazł jednego ze swych współsług, który był mu dłużny sto denarów, i pochwyciwszy, dusił go, mówiąc: „Oddaj, coś winien”. 29 Padłszy więc, współsługa jego prosił go, mówiąc: „Okaż mi wielkoduszność, a oddam ci”. 30 A on nie chciał, lecz odszedłszy, wtrącił go do więzienia, aby oddał, co winien. 31 Widząc więc współsłudzy, co się stało, zasmucili się bardzo i poszedłszy, opowiedzieli panu swojemu o całym tym wydarzeniu. 32 Wówczas wezwawszy go, pan jego mówi mu: „Zły sługo, cały ów dług ci darowałem, ponieważ uprosiłeś mnie. 33 Czyż nie trzeba było i tobie zlitować się nad współsługą twym, jak i ja nad tobą się zlitowałem?” 34 I rozgniewany pan jego oddał go katom do czasu, aż odda wszystko, co winien. 35 Tak i Ojciec mój niebiański uczyni wam, jeśli każdy z was nie odpuści z całego serca bratu swemu.